نگاهش
فروغ و شاد
با یک لبخند می درخشد
با رنج دیرینه
همه کینه هایش را می خندد
بی آنکه
هرگز شب را باور کند
پرتپش تر از دل دریا
پر نبض تر از انسان
خانه اینک جای خنده است.
+ نوشته شده در دوشنبه ۲۴ اسفند ۱۳۸۸ ساعت 17 توسط m.sahel
|