مغرور و محکم

      پای می فشرد

          در رکاب موج پرهراس

                                  کوچه های تیره

  تا نخل های تشنه ی در آغوش هم

                 چشم درشتش را

                      بر هم نمی فشرد

 خواب کدامین سپید شناور

  ترا می برد

               چنین بروی آب

 باغ پرنده و پرواز

  جست و خیزی داشت

           در سینه ات به شور

                     مثل رگهای آبی اندیشه.