قلب می تپد در سینه
شهر نیز پلک برهم نمی گذارد
به سراغ روزهای نزدیکتر
مقاومت سالخورده ها
آدم بزرگت می کند
بر مدار چرخش زمین و زمان
وقتی باد می وزد
چشمهایت با روبان سبز می پوشی
تا که سکوت را کلافه کنی
و از چرخش این همه کلافه ی سردرگم
رویای رهائی در امتداد نگاه
تا مدار
در انتظار می نشانی.
+ نوشته شده در سه شنبه ۱ تیر ۱۳۸۹ ساعت 0 توسط m.sahel
|